Hoe de oorlog in Oekraïne een rol kan spelen op andere bevolkingsgroepen in de wereld.

Ulaanbaatar, de hoofdstad van alle Mongolen
door Vladimir Rozanskij
gedeeltelijk overgenomen door Hoek van de site AsiaNews
met eigen foto’s

Sinds het begin van de mobilisatie i.v.m. de oorlog in Oekraïne zijn ruim zesduizend Russische burgers naar Mongolië verhuisd, voornamelijk etnische Mongolen uit Boerjatië, Zabaykal en de regio Irkoetsk, en hebben zich in de hoofdstad Ulaanbaatar gevestigd.
Hoewel de Boerjaten en Mongolen nauwe verwanten zijn, hebben de Relokanty uit Rusland moeite om te wennen aan een wereld die heel anders is dan de wereld waarin ze gewend waren te leven. Een anonieme journalist en fotograaf van het Baikal People -bureau rapporteerde verschillende indrukken van hun omstandigheden in de hoofdstad.
Tot ongeveer twintig jaar geleden verschilde Ulaanbaatar niet veel van de typische hoofdsteden van de Sovjet-Aziatische republieken, aangezien Mongolië zeventig jaar lang onder de sterke invloed van de USSR was, ook al maakte het er formeel geen deel van uit.

De laatste tijd is de stad diepgaand veranderd en hebben de inwoners zich bevrijd van de vele symbolen van de communistische periode, zoals het mausoleum en de monumenten voor Lenin op de centrale pleinen, en zijn er moderne gebouwen opgetrokken in de plaats van de vorige kazernes, die nog steeds bestaan in de meeste Russische steden.
Na de revolutie in 1924 werd besloten om de hoofdstad, het Bator-Khoto, “Heldenstad”, te noemen, wat de nagedachtenis van Genghis Khan betekent, maar de Komintern, de internationale structuur van de communisten, drong aan op Ulaan-Bator.
De hoofdstad, waar meer dan een miljoen mensen wonen, wordt beschouwd als de erfgenaam van het oude Karakorum, de zetel van de Grote Khan die het hele Mongoolse rijk presideerde, ook al bestaat er momenteel een Kharkhorin (Karakorum) ten westen van de metropool.
Aan het begin van de jaren 2000 werd de dekolonisatie van het Russisch-Sovjet-verleden geactiveerd, met het verwijderen van monumenten en het hernoemen van straten en pleinen in de stad: het Nayramdal-district, de Sovjet-titel van ‘vriendschap tussen volkeren’, werd Bayanzurkh, dat betekent ‘rijkdom en welvaart’.
De Russische taal is eigenlijk nog steeds wijdverspreid onder de Mongolen, en de Russen kunnen hier onderweg niet verdwalen, ze vinden altijd iemand die hen begrijpt en helpt. Jongeren hebben echter geen interesse in het studeren van Russisch, aangezien Zuid-Korea en de Verenigde Staten hun belangrijkste referenties zijn.
Het centrale plein van Ulaanbaatar werd in 2013 omgedoopt tot Genghis Khan-plein. Hoewel de afstammelingen van de revolutionairen probeerden de Sovjettitel van Sukhe-Bator te behouden, ligt de leider die samen met de andere politicus Čoybalsan het centrale mausoleum bezette, nu begraven op de begraafplaats en is het mausoleum zelf verwijderd.

De parade-ingang van het regeringspaleis, onlangs ook bezocht door paus Franciscus, wordt gedomineerd door het imposante standbeeld van Genghis Khan die op de keizerlijke troon zit, met zijn nakomelingen en commandanten naast hem, degenen die Azië, Rusland en het Midden-Oosten zijn binnengevallen.
95% van de bevolking bestaat uit Mongolen, en de rest bestaat uit Aziatische Russen en Kazachen, evenals een aantal Koreanen. Er wonen veel Chinezen in
Binnen-Mongolië, en buiten het land wonen ongeveer negen miljoen Mongolen, drie keer meer dan het aantal inwoners in het land.

Het moderne Mongolië zoekt zijn eigen weg naar democratie en het overwinnen van diepgewortelde corruptiesystemen. de nadruk ligt echter vooral op de hoofdstad, terwijl er in de rest van het land nog steeds veel yourte- of gerdorpen zijn, de nomadische tenten van het oude volk. Tegenwoordig zijn de ‘nieuwe nomaden’ de Russische Relokanty, die zich ook zullen moeten inpassen in het hedendaagse Mongoolse leven, een samenleving die zichzelf aan het herbouwen is, op zoek naar stabiliteit en vrede.