Mensen die inspireren, nog altijd

Voor mijn en het missionair engagement van vele anderen, liggen enkele gekende figuren aan de basis. Noem ze toch maar gewone mensen. Zo heb ik hen altijd ervaren en willen zij ook herinnerd worden. Mensen die voor ons de wereld en de wereldkerk als een accordeon opentrokken. Zo veelzijdig als het instrument is, zo veelzijdig toonden zij de rijkdom van de andere continenten.

Het was niet voor niets dat priester Omer Tanghe (+ 2001) en zijn team, 50 jaar terug het centrum voor missiepastoraal van het bisdom Brugge, gevestigd in Kortrijk de naam Kontinenten gaf. Omer doet vandaag vooral aan een biertje denken maar wij kennen Omer als een letterlijk en figuurlijk bevlogen priester. Hij bracht de wereld naar ons toe, had een grote voorliefde voor India met Mother Teresa in Calcutta en pater Lievens en de Ranchimissie. Hij kon omgaan met Jan en alleman maar vooral opmerkzaam voor de meest eenvoudige mensen en zag hen ook het liefst.

Zo zei hij mij op een dag: missionaris Sabine is één van de missionarissen die het armst van al leeft. Zijn inschatting was juist: afkomstig uit Gullegem, ingetreden in een Franse congregatie als ‘kleine zuster van het evangelie’ met de spiritualiteit van Charles De Foucauld, begon als jonge missionaris in Algerije, verder enkele jaren in Venezuela, meer dan 20 jaar in Ecuador en nu al enkele jaren in El Salvador.
In de piekuren van de dag als verpleegster-vroedvrouw tussen de mensen,
in de daluren ’s morgens en ‘s avonds bij God.

Raar maar waar, zonder van elkaar af te weten zond priester Roger Vanhopplinus (+1995) mij voor het jongerenblad Kilalo op interview bij bovengenoemde missionaris. Een van de vele interviews maar dit keer trok ik, een tijd later naar Ecuador en mocht haar eenvoud en die van haar medezusters in een Indianendorp op 2800 m. aan de lijve ervaren. Zij waren met vier en hadden in hun huis 4 plastieken stoelen, geen twee dezelfde en de rest van het meubilair was navenant.

Roger die 50 jaar terug met zijn tijdschrift Shanti en zijn beweging H.O.E.K. = Hulp Oost-Europese Kerken startte. Roger was subregent in ’t college in Poperinge, gaf daarna les in een Roeselaarse middelbare school en was tussendoor en in de vakanties heel wereldbetrokken, met speciale aandacht voor de communistische wereld van toen… Ontelbare reizen in functie van de wereldkerk, honderden spreekbeurten om mensen wakker te schudden en te ijveren voor een rechtvaardige wereld, verantwoordelijke voor mondiale vorming in verschillende organisaties…

Priester Kamiel Missiaen (+ 2001). Een parochieherder in hart en nieren, maar hij kon het niet laten om ook met zijn handen te werken. Liefst in de landen achter het vroegere IJzeren Gordijn. Hoeveel jongeren heeft hij niet warm gemaakt en betrokken bij een of ander bouwproject van de Balkan tot Oekraïne. Hij stond tussen de mensen met weinig woorden maar veel daden.
Zijn werkkracht bleef verbazen…
Feitelijk waren die drie priesters vrienden, hoewel zij elk op hun eigen manier priester waren, hadden zij een grote waardering voor elkaars talenten en inzet. Voelen jullie het ook, dergelijke mensen kun je niet in een artikel samenvatten.
Nog dit: samen hebben Roger en Omer een ferme kast spirituele en missionaire boeken geschreven.

Jonge mensen lagen hen na aan het hart. Zij lieten ons werken, gaven richting en steun waar nodig maar vooral bemoediging, wat ons liet groeien en… hun werk verder zetten en aanvoelen dat Christus mensen samen brengt. Ik ervaar soms, als ik zoiets aanbreng bij niet- kerkverbonden mensen, dat zij luisteren en warm worden en het bijna jammer vinden dat zij die mensen niet gekend hebben.
Het kan dus niet anders dat Pamoya op Oostkamp en de Hoekbeweging nog bestaan. Pamoya en Hoek evolueren, moeten zichzelf blijven waarmaken en luisteren best ook naar de tekenen van de tijd,
vooral anno 2020.
Ik weet zeker dat de drie heren een brede glimlach op hun gezicht toveren als ze ons bezig zien.
Houden zo! 

Roger, Omer, Kamiel jullie hebben ons geraakt ons wereldwijd gemaakt. Jullie waren mensen van ‘wel amen maar niet uit’.

 Van harte en uit het hart geschreven

Moniek Inghelbrecht
(verschenen in Kerk & Leven Oostkamp)